Βόρεια Πάρνηθα. Αυλώνας - Σφενδάλη

Ο ΕΟΣ Αχαρνών είναι αδιαφιλονίκητα κάτι σαν οικοδεσπότης της Πάρνηθας. Η Πάρνηθα είναι το σπίτι του. Που και πού βάζει στο πρόγραμμα μια νέα διαδρομή από τις πολλές που μπορεί κάποιος να κάνει.
Αυτή τη φορά το ραντεβού ήταν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Αυλώνα, όπου κάποιος πήγαινε με το τραίνο. Πολλοί πήγαμε με δικό μας μέσο στην Σφενδάλη (Μαλακάσα), όπου θα κατέληγε η πεζοπορία,

Πήραμε το τραίνο και κατεβήκαμε στον επόμενο σταθμό που ήταν ο Αυλώνας. Βγήκαμε από το σταθμό και ανηφορίσαμε ακολουθώντας το κόκκινο σήμα αναγνώρισης του μονοπατιού. Πάνω απο το χωριό περπατήσαμε ένα χιλιόμετρο άσφαλτο μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Στά αριστερά της εκκλησίας άρχιζε το μονοπάτι που διέσχιζε μια πυκνή βλάστηση από πουρνάρια και λιγοστές κουμαριές. Πρέπει να είχε βρέξει μερικές ώρες πριν, όχι πολύ, ίσα να δώσει αυτό το χορταστικό αρωμα του βρεγμένου χώματος και μια λαμπρότητα στα πεσμένα κόκκινα φύλλα των φυλλοβόλων δένδρων και των βρύων. Τα αγριόχορτα φαίνονταν σαν να άδραξαν την ευκαιρία μετά από τόσο καιρό ξηρασίας να ζωντανέψουν και να σηκώσουν ανάστημα.

Το μονοπάτι ήταν στενό και ακολουθούσε ο ένας τον άλλον, όμως βρεθήκαμε σε μια παρέα τραίνο, με όρεξη για κουβέντα. Παρά τις κάποιες αντιπαραθέσεις (είμαι κι εγώ φωνακλάς), βάλαμε στο μίξερ Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Μάρξ, Νίτσε και άλλους και φτιάξαμε μια κουβέντα φουλ στην κουλτούρα. Θες η επαφή με τη φύση, το λαχανιασμένο ρούφηγμα του οξυγόνου, νοιώθεις μια διαύγεια κα όρεξη να αγγίξεις θέματα και ιδέες που ξεφεύγουν από τη μίζερη καθημερινότητα της Ελλάδας της κρίσης. Βέβαια δεν λύνουν τα προβλήματα, τα πασπαλίζουν όμως σαν τους κουραμπιέδες με αισιοδοξία και ας πούμε καταπίνονται.
Αφιερώνω το βίντεο στους απανταχού αγχωμένους.

Έχω παρατηρήσει πάντως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στου φίλους της πόλης και τους φίλους πεζοπόρους, Σκέφτομαι να μπορούσα να τραβήξω αυτούς της πόλης στη φύση. Λεφτά για τα δάνεια τους δεν θα βρούν στο δάσος, αλλά θα πάρουν μια τζούρα οξυγόνο και θα δουν τα πράγματα καλύτερα.
Το μονοπάτι μας έβγαλε σε ένα ξέφωτο με το το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Κάναμε εκεί ένα μανταρίνι, μήλο, παστέλι πάρτυ., ξεκουραστήκαμε και κατηφορίσαμε για το Σαλονίκι. Δεν έχει σχέση με την συνονόματη πόλη με τους ΠΑΟΚτζήδες τις μπουγάτσες και τα καρντάσια, αλλά είναι ένα πράσινο ξέφωτο γαλήνιο που το ονομά του ετυμολογικά βγαίνει από το αλώνι.
Αλλο ένα διάλειμμα κι εκεί με κολατσιό, δεν το παρακάνουμε βέβαια μη μας κοπεί η όρεξη, γιατί έχουμε και ταβέρνα μετά.

Από κει φύγαμε και κατηφορίσαμε προς το Παλιομήλεσι, όπου μερικοί ξαπλώσαμε στο κοντό χορτάρι και περιμέναμε τους τελευταιους να φτάσουν. Οπως γίνεται με πολλές πεζοπορίες στο τέρμα τους από κει φεύγουμε κυνηγημένοι λες και μας έρχεται στη μύτη η τσίκνα της ψητούρας.Παρ 'ολη την βιασύνη δεν αντιστάθηκα να μαζέψω και μια μερίδα χόρτα, μου κλείναν το μάτι βλέπετε.

Φτάσαμε στη Σφενδάλη την ώρα που άρχιζε μια ψιχάλα (ο ουρανός στο μεταξύ είχε γίνει βαρύς) και μας έσπρωξε στην θαλπωρή της ταβέρνας δίπλα στον σταθμό της Σφενδάλης.
Τελικά γλυτώσαμε την βροχή και η μέρα έκλεισε με τα τσουγκρίσματα των ποτηριών.

Ανάβαση Αρτεμισίου

Στο Αρτεμίσιο είχα ανέβει πριν από 6 χρόνια. Τότε έκανα πεζοπορία ανά πολύ αραιά διαστήματα. Αναπόφευκτα έκανα σύγκριση της δυσκολίας που είχα τότε να ανέβω όταν ξεφυσούσα σαν ατμομηχανή, με τώρα που με τόσες αναβάσεις η βελτίωση της φυσικής μου κατάστασης έκανε την ανάβαση παιχνίδι. Αυτό το αναφέρω, γιατί είχαμε κάποιους νέους ορειβάτες, που βρέθηκαν στην θέση που ήμουν πριν 6 χρόνια.
Υποτίθεται όσο μεγαλώνεις πέφτουν οι δυνάμεις σου, με την πεζοπορία όμως αντιστρέφεις το χρόνο.
Φτάσαμε στην Καρυά Αργολίδας γνωστή με το τηλεοπτικό της όνομα Κολοκοτρωνίτσι και χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Μία ορειβατική και μια πεζοπορική. Όπως καταλάβατε οι πεζοπόροι είχαν μια πιο ελαφριά διαδρομή πάνω από την Καρυά.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε λίγο πιο πάνω από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία με το πούλμαν, φορτωθήκαμε τα σακίδια μας και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι μέχρι έναν δασικό δρόμο, τον οποίο ακολουθήσαμε για δυο χιλιόμετρα ως τους πρόποδες του βραχώδους όγκου της κορυφής.
Από μακρυά ο βουνό φαίνεται δύσβατο, αλλά το μονοπάτι έχει καλή κλήση εκτός από μερικά σημεία που είχε,  μερικά ας τα χαρακτηρίσω σκαλοπάτια. Αν έχεις καλή παρέα και με την πλακίτσα δεν τα σκέφτεσαι καν, οπότε τα αναφέρω σαν τεχνική περιγραφή. Κάναμε ένα διάλειμμα στα 200 μέτρα από την κορυφή, για να συμπτυχθούμε και να περιμένουμε τους βραδυπορούντες.

Το υπόλοιπο ήταν ένα μονοπάτι εύκολο, αλλά για τους ακροφοβικούς λίγο τρομακτικό, αν κοίταζαν τον γκρεμό πλάι τους. Η θέα εκπληκτική πάνω από την Αργολίδα αν και είχε αρκετή υγρασία η ατμόσφαιρα.

Φτάσαμε στην κορυφή, μια επίπεδη επιφάνεια σαν μεγάλο αλώνι, όπου αρχίσαμε φωτογραφίες και τα τραλαλα.

Ο Ελικώνας έχει τις Μούσες του, ο Πάρνωνας τον Διόνυσο, τους οποίους δεν τους είδα και το Αρτεμίσιο την Αλέκα μια υπέροχη κυρία με ένα θερμός με τσίπουρο. Μια κούπα τσίπουρο ζέστανε σώμα και πνεύμα, ότι χρειαζόταν στην κορυφή (κορυφή ξεροσφύρι δεν πάει), για να δεις τα χρώματα καλύτερα.
Η θέα αλλαζε από λεπτό σε λεπτό γιατί τα σύννεφα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα και μας αποκάλυπταν κατά διαστήματα την πεδιάδα της Τρίπολης τις κορυφές των βουνών που βγαίναν πανω από τα σύννεφα, ενώ απο την μερια της Αργολίδας ένα σύννεφο ανέβαινε την πλαγιά του βουνού με μεγάλη ταχύτητα σαν σε καμινάδα. Το κρύο έτσουζε λίγο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από τα ίδια.

Ο αρχηγός Γιάννης Αποστόλου, οργανωτικός μοίρασε το χρόνο με τρόπο που δεν πιεστήκαμε και βγάλαμε και κέρδος γιατί η πεζοπορία από 7ωρη πού ήταν ο προϋπολογισμός βγήκε πεντάωρη. Πρέπει να του δώσουμε κανένα υπουργείο;
Στην Καρυά ο ειδικός στην γαστρονομία Περικλής μας πήγε σε ταβέρνα όπου φάγαμε, ζεσταθήκαμε στο τζάκι και απολαύσαμε το κοκκινέλι.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής,  σε μια κατάσταση πληρότητας στο πνεύμα, ψυχή και μπάκα.
Υπομονή μέχρι το επόμενο.

Η μεγάλη βόλτα των 7

Αυτή τη βδομάδα, σκέφτηκα ότι καλα θα ήταν να κάνω την συνηθισμένη βόλτα στην Πάρνηθα με τον ΕΟΣ Αχαρνών.
Το Σάββατο είδα μια αναρτηση στο φεϊσμπουκ για ραντεβού Κυριακή στις 10 στο τελεφερικ.
Σκέφτηκα ότι το ραντεβού που γίνεται κάθε Κυριακή στις 9 μεταφέρθηκε στις 10.
Όταν έφτασα στο τελεφερικ βρήκα μόνο 6 άτομα. Η κύρια ομάδα των 9 είχε ήδη φύγει, καθώς και άλλη μια ομάδα καθυστερημένων. Ο Γιώργος Σπυράκης που οργάνωσε το ραντεβού και ο Νίκος Μακρής που συμμετείχε ανήκουν στις ειδικές δυνάμεις του ΕΟΣ Αχαρνών και η παρουσία τους έδιωξε κάθε ψευδαίσθηση για μια απλή βολτίτσα.

Μετρηθήκαμε βγήκαμε 7 (και οι 7 είναι υπέροχοι) και με συνοπτική διαδικασία καταστρώθηκε το σχέδιο πορείας. Ο Νίκος Μακρής πρότεινε να πάμε σε ένα νέο μονοπάτι που άνοιξαν στην περιοχή του Λοιμικού και όλοι συμφωνήσαμε. Ανεβήκαμε με το τελεφερικ στο καζίνο και αρχίσαμε το περπάτημα με γρήγορο ρυθμό. Περάσαμε από το Μπάφι χωρίς να σταματήσουμε και από κει στον Άγιο Πέτρο. Πήραμε νερό, κατηφορίσαμε την Μόλα, πιάσαμε το καινούργιο μονοπάτι που ήδη έγινε γνωστό, γιατί το βρήκαμε γεμάτο βραδυπορούντες που μας ανάγκαζαν σε ακροβατικές προσπεράσεις και καταλήξαμε στον Πύργο Λοιμικού.

Ο Πύργος είναι οχυρωματικό έργο των αρχαίων Αθηναίων (περισσότερα) σκαρφαλώσαμε στην κορυφή του, κάναμε ένα διαλειμματάκι και κατηφορίσαμε προς Σαλονικι. Μπήκαμε στα όμορφα λιβάδια της περιοχής και προσπεράσαμε τα πηγάδια. Ο χωματόδρομος που πήραμε είχε μια λάσπη που κόλλησε στα παπούτσια μας και τους πρόσθεσαν ένα κιλό στο καθένα. Περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα, κάναμε έναν κύκλο και γυρίσαμε στην Μόλα από άλλο δρόμο. Επιταχύναμε λίγο γιατί το χειμώνα νυχτώνει νωρίς και δεν είναι άνετο να σε πιάσει το σκοτάδι στο βουνό.

Φτάσαμε το σούρουπο στο καζίνο έχοντας διανύσει 30 χιλιόμετρα σε 7 ώρες.
Σκληρή διαδρομή, αλλά τουλάχιστον σε μένα που θεωρώ τον εαυτό μου λάΙτ ορειβάτη με παραπάνω κιλά, άφησε μια ικανοποίηση, που ξεπέρασα άλλη μια φορά τον εαυτό μου.

Ανάβαση Πάρνωνα

Νάμαστε πάλι πρωί πρωί με την αυγούλα στο δρόμο για την Πελοπόννησο. Αυτή τη φορά η εξόρμηση είναι διήμερη και ο σκοπός είναι η κατάκτηση της κορυφής του Πάρνωνα ή Μαλεβού, της μεγάλης Τούρλας ή Κρόνιον όρος. Μη μπερδεύεστε με τα πολλά ονόματα, αλλά ο Πάρνωνας σέρνει πίσω του μια Ιστορία χιλιετηρίδων και πάλι καλά που καθαρίζει με 4 ονόματα. Ήταν το βουνό του Διονύσου, προσώπου λίαν αγαπητού από την αφεντιά μου, μιας και τον κατανοώ για τον τρόπο ζωής του. Βέβαια δεν τον ακολουθώ σε ακρότητες, αλλά το κρασάκι και οι απολαύσεις είναι το σημείο επαφής μας.
Έτσι λοιπόν το να ανεβώ στη σκεπή του σπιτιού του είναι σαν επίσκεψη σε έναν παλιό φίλο.
Βρεθήκαμε λοιπόν στην Εθνική, κάναμε τη στάση μας στο Αρτεμίσιο και στη διασταύρωση της Τρίπολης βγήκαμε στους επαρχιακούς δρόμους με τις στροφές που σου βγάζουν την πίστη μέχρι να φτάσεις.
Πάλι το συνηθισμένο περνάς δεν περνάς με το πούλμαν μέσα από τα χωριά Βασαράς και Βέροια.
Φτάσαμε στο Πολύδροσο ή στα Τσίτζινα, όπου ήταν η αφετηρία του του ποδαρόδρομου. Δεν ξέρω, με τα παλιά τους ονόματα τα χωριά κουβαλούν την αυθεντικότητα τους και κομμάτι της Ιστορίας τους. Τα νέα ονόματα φαντάζουν σαν φτιασιδώματα. Πάντως τα χωριά διατηρούν την οπτική τους αυθεντικότητα και ατμόσφαιρα της άλλης παλιάς Ελλάδας. Οι τοίχοι των σπιτιών είναι χτισμένοι με την καφετιά ντόπια πέτρα που δένει με την Γή, την ζεσταίνει χρωματικά και εκπνέει μια οικειότητα με την έννοια της εικόνας του δικού σου τόπου.
Τέλος Νοέμβρη και τα φύλλα από τα πλατάνια έκαναν στρώματα με όμορφα χρώματα στούς δρόμους και τις πλατείες.
Φορτωθήκαμε τα σακίδια μας, βγήκαμε από το χωριό, πιάσαμε την απέναντι πλαγιά με προορισμό ένα κτίσμα που άσπριζε πάνω της. Είναι ο Αη Γιάννης μια εκκλησία μέσα στη σπηλιά που χτίστηκε περίπου το 1200. Εξωτερικά οχυρώθηκε με πολεμίστρες και τείχος την εποχή που ο Ιμπραήμ γυρόφερνε καταστρέφοντας στην Πελοπόννησο.
Από κει κατεβήκαμε και κάναμε μια πορεία μερικών ωρών για ζέσταμα μόνο που μου βγήκε κρύωμα, γιατί βαδίζοντας με γρήγορο ρυθμό ιδρώσαμε και μετά περιμένοντας τους αργοπορημένους ιδρωμένοι, παγώσαμε.
Πήγαμε στην ταβέρνα της Μαντώς που ήταν μόνη της και αναγκαστήκαμε να βάλουμε ένα χέριστην κουζίνα και στο σερβίρισμα για να φάμε. Οι χυλοπίτες σε στυλ ταλιατέλες με την δική της σάλτσα και μυζήθρα υπέροχες.

Πήραμε το πούλμαν και βουρ για το καταφύγιο γεμάτοι ευφορία με το στομάχι γεμάτο φαΐ και κάποια ποτηράκια κρασί. Έλα όμως που έγινε ένα λάθος και το πούλμαν μας άφησε 2 χιλιόμετρα μακρύτερα από το καταφύγιο. Φορτωθήκαμε τα σακίδια, τις προμήθειες συν το βάρος της χυλοπίτας και του κρασιού και φτάσαμε με την ψυχή στο στόμα. Στο καταφύγιο βρήκαμε το τζάκι φουλαρισμένο, βγάλαμε μερικοί τα κάστανα, τα λουκάνικα κάποια μανιτάρια που μαζέψαμε, αλλά η ορεξη μας πρόδωσε γιατί φάγαμε αργά συν την κούραση, οπότε ζεσταθήκαμε λίγο και πήγαμε στις κουκέτες του πάνω ορόφου όπου ξεραθήκαμε παρ' όλη την συναυλία των μπάσων ροχαλητών.

7 η ώρα ξυπνήσαμε, καφέδες, τσάγια και 8 η ώρα στο δρόμο για την κορυφή.
Κατηφορήσαμε αρχικά την πλαγιά του καταφυγίου πιάσαμε νερό από την πηγή και μετά την ρεματιά, αρχίσαμε την ανάβαση στον κύριο όγκο του Πάρνωνα. Οι ορειβάτες του ΕΟΣ Σπάρτης είναι μερακλήδες, έχουν κάνει πολύ καλό σημάδεμα των μονοπατιών, αποκλείοντας το να χαθείς.
Μετά από μερικές ώρες βγήκαμε από τις δασωμένες πλαγιές με πανύψηλα έλατα και βρεθήκαμε σε ένα οροπέδιο με κοντό χορτάρι σαν μοκέτα που το έκανε πανέμορφο. Εκεί χωριστήκαμε σε όσους θα ανέβαιναν στην κορυφή και σε όσους θα το αφήναν για άλλη φορά. Οσοι αποφασίσαμε την ανάβαση πήραμε την απότομη πλαγιά της Μεγάλης Τούρλας όπου δεν υπάρχει μονοπάτι, απλά την πορεία σου την δίνει το βήμα σου και το πως βολεύει το πόδι σου. Φτάσαμε στην κορυφή και βρεθήκαμε να στεκόμαστε στην καρδιά της Πελοποννήσου, αναγνωρίζοντας τα βουνά:

Ταΰγετος, Μαίναλο, Ολίγυρτος, μέχρι και την κορυφή του χιονισμένου Παρνασσού στο βάθος. Βέβαια όλη η Πελοπόννησος δεν είχε πουθενά χιόνι, αλλά και ο καλός καιρός για την συγκεκριμένη μέρα δεν έβλαπτε. Αφου πιάσαμε την δυτική πλευρά του βουνού που απάγκιαζε γιατί στην κορυφή ο αέρας ξύριζε, αράξαμε βγάλαμε μήλα, παστέλια, κρακεράκια και κολατσίσαμε σε μια από τις ωραιότερες βεράντες της Πελοποννήσου. Όπως λέμε όλα τα λεφτά.

Μετά αρχίσαμε την κατάβαση, μερικοί ανέβηκαν και στην μικρή Τούρλα, εγώ και μερικοί άλλοι σκεφτήκαμε ότι η ορειβασία δεν είναι για χόρταση και κατευθυνθήκαμε στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Ξαπλώσαμε στο χορτάρι - μοκέτα μέσα σε έναν απολαυστικό ήλιο και χαζεύαμε τους άλλους που στο μεταξύ κατέβαιναν από την Μικρή Τούρλα. Η επιστροφή έγινε σαν άτακτη υποχώρηση, ο καθένας είχε το ρυθμό του.

Στο καταφύγιο μας περίμενε το πούλμαν, φορτώσαμε τα πράγματα και πήγαμε στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας. Την πεσαμε σε μια ταβέρνα φάγαμε και μετά σουλατσαραμε στο χωριό. Ψωνίσαμε και τα παραδοσιακά μας από την κυρία Μαρία στο μαγαζί της "Μαλεβός" όπου μας κέρασε κυδωνόπαστο και ρακόμελο. Βέβαια ο συζυγος ήταν Αστέρας Τρίπολης και έπαιζε σήμερα με τον Ολυμπιακό, ο οποίος όπως εξελίχθηκε αργότερα έφαγε δυο γκολάκια.
Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά και ξεκινήσαμε για την υπέροχη Αθήνα. Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι κλπ, να μη ξεχνιόμαστε και να παίρνουμε κουράγιο.

Ζαγαράς, Ελικώνας, Πηγή Ιπποκρήνη

Ο Ελικώνας είναι από τα αγαπημένα μου βουνά. Σαν μελισσοκόμος, μερικά καλοκαίρια μεταφέρω τα μελίσσια μου αν και δεν έχω πολλά στον Ελικώνα στην περιοχή της Αρβανίτσας όπου παράγουν σύμφωνα με όσους το δοκίμασαν το καλύτερο ελατήσιο μέλι.
Βέβαια δεν χάνω ευκαιρία να τον επισκέπτομαι και με την ιδιότητα μου σαν ορειβάτης.
Έτσι βρέθηκα με τον ΠΟΑ στην Άσκρη της Θήβας να περπατώ με κατεύθυνση τον όγκο του Ζαγαρά μιας από τις κορυφές που απαρτίζουν τον Ελικώνα.

Περάσαμε μέσα από την κοιλάδα των Μουσών που τα κληματόφυλλα των αμπελιών την γέμισαν κόκκινες πινελιές, λόγω εποχής και ανεβήκαμε περίπου 100 μέτρα τους πρόποδες. Βρήκαμε έναν χωματόδρομο όπου συγκεντρωθήκαμε και ο αρχηγός ο Δημήτρης Τσαραμπάρης πρότεινε μια εναλλακτική και εύκολη διαδρομή για όσους δεν ένοιωθαν έτοιμοι για μια δύσκολη ανάβαση. Καμια δεκαριά πήραν τον εύκολο δρόμο παράλληλα με τους πρόποδες με και οι άλλοι τραβήξαμε την ανηφόρα. Ο προορισμός όλων ήταν η Ευαγγελίστρια που βρισκόταν στην βόρεια πλευρά του βουνού. Η ανάβαση μέχρι τα 1100 μέτρα ήταν αρκετά συνηθισμένη με πολλές καθυστερήσεις, λόγω αργοπορούντων.

Εκεί άρχιζε η ζώνη του χιονιού. Περνώντας κάτω από τα έλατα έβρεχε, γιατί έλειωνε το χιόνι στα κλαδιά και μετατρεπόταν σε χονδρές σταγόνες, που αν σε πετύχαιναν στον σβέρκο σε παραδρόσιζαν.
Μόλις περάσαμε την κορυφογραμμή και βρεθήκαμε στη βόρεια και ανήλιαγη μεριά, το τοπίο άλλαξε. Βρεθήκαμε σε ένα ονειρικό περιβάλλον. Θα έλεγες ότι είμαστε σε μια χώρα του αρκτικού κύκλου όπου ήταν όλα παγωμένα σε μια απόλυτη ησυχία που την διακόψαμε με την αναίσχυντη παρουσία μας και τα χαχανητά μας. Φαίνεται ένας πολύ δυνατός και παγωμένος αέρας βρήκε το χιόνι σε διαδικασία λιωσίματος και το πάγωσε σε απίθανα σχήματα. Πολλοί κρύσταλλοι είχαν οριζόντια κατεύθυνση, ενώ άλλοι δημιουργούσαν απίθανα σχήματα σαν μαρμάρινες διακοσμήσεις πάνω στα δένδρα.

Σου έδινε την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα πεταχτεί ο Αη Βασίλης με το έλκηθρο του. Κάναμε μια ώρα να περάσουμε αυτό το δάσος που περπατιώταν άνετα μια και το χιόνι δεν ήταν βαθύ. Σε ένα σημείο συναντήσαμε την Ιπποκρήνη, που σήμερα σώζεται σαν πηγάδι. Σύμφωνα με την
Μυθολογία ο Πήγασος το φτερωτό άλογο χτύπησε την οπλή του στη Γή και βγήκε νερό.
Από κει πήραμε την κατηφόρα για την Ευαγγελίστρια με πίεση χρόνου, χειμώνας γαρ και σκοτεινιάζει γρήγορα και αν μας πάρει η νύχτα εκεί πάνω θα μας κλαίνε και οι ρέγγες.

Πολλοί δεν είχαμε πάρει φακούς μαζί μας, πράγμα ασυγχώρητο, γιατί στο βουνό ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Οσο περνούσε η ώρα, στην κατάβαση η νευρικότητα και ο πανικός έκανε κάποιους να ακινητοποιηθούν και επιστρατεύτηκαν οι εθελοντές, που βοήθησαν να ξεφρακάρει η κατάσταση. Ο Μάρκος πάντα οργανωμένος μέχρι και λουκουμάκι χρησιμοποίησε να ανεβάσει το ηθικό.
Εγώ έπεσα σε μια περίπτωση μιας κυρίας που στραμπούληξε το πόδι της και στηρίζοντας την με πόνεσε η μέση μου. Τελικά μας έπιασε η νύχτα στο μονοπάτι και εγώ βρέθηκα να τραγουδάω το "Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους βράχους πέφτει χιόνι".
Πήραμε τηλέφωνο τον αρχηγό που βρήκε ένα αγροτικό, να μεταφέρει τραυματίες και αργοπορημένους και τέλος καλό όλα καλά. Με λίγα λόγια δεν μας βγήκε μια βαρετή χωρίς σασπένς πεζοπορία.

Μονοπάτι των Σιδηροδρομικών, Φαράγγι Ασωπού

Αυτή τη φορά η μεγάλη παρέα του ΠΟΑ τράβηξε βόρεια, προς την περιοχή του Γοργοπόταμου, στο φαράγγι του Ασωπού. Από το φαράγγι περνάει η σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει την βόρεια με την νότια Ελλάδα. Η γραμμή ακολουθεί την μια σχεδόν κάθετη πλευρά του φαραγγιού πάνω από έναν συνεχόμενο γκρεμό με βάθος διακοσίων μέτρων. Την εποχή της κατασκευής του, το 1900 αποτέλεσε ένα τεχνικό θαύμα. Όλα γίνονταν χειρωνακτικά, με μόνη βοήθεια τον δυναμίτη να σπάσουν τον συμπαγή βράχο.

Η προσπέλαση ήταν αδύνατη για τους εργάτες, έπρεπε να φτιάξουν ένα μονοπάτι απ' όπου θα περνούν οι ίδιοι, αλλά και τα φορτωμένα με υλικά ζώα. Αυτό το μονοπάτι είναι ακόμα και σήμερα προσβάσιμο από πεζούς και αποτελεί μια από τις ομορφότερες πεζοπορίες της Ελλάδας. Περνάει πάνω από τις γέφυρες και τις γαλαρίες του τρένου που εναλλάσσονται, σε ένα τοπίο που σου κόβει την ανάσα.

Στην αρχή του φαραγγιού έχει ένα ανηφορικό χωματόδρομο, όπου μπαίνεις στο μονοπάτι και συνεχίζεις τελείως οριζόντια χωρίς ανηφόρες- κατηφόρες. Αν και η εποχή είναι Νοέμβρης ο καιρός είναι καλός και τα χρώματα των φύλλων γεμίζουν το τοπίο χρώματα. Περπατήσαμε ένα πολύ ξεκούραστο 2ωρο με κουβεντούλα και αστεία ώσπου φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό Ασωπού.
Κάναμε ένα διάλειμμα, βγάλαμε τα μήλα μας, τα παστέλια μας, τα καρύδια μας, ανάλογα τον εφοδιασμό του καθενός και πιάσαμε τον ´ισκιο. Μετά από ένα μισάωρο ξεκινήσαμε για την επιστροφή από το ίδια. Επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και πήγαμε στον Γοργοπόταμο, που ήταν σχεδόν δίπλα.

Είχαμε αρκετή ώρα ελεύθερη και ανέβηκα στην γέφυρα όπου περπάτησα την μισή διαδρομή της. Δεν το συνιστώ σε όποιον πάσχει από ακροφοβία γιατί κάτω από τα πόδια σου υπάρχουν κάποια κενά που φοβίζουν.
Το ποτάμι από κάτω κατέβαζε μεγάλο όγκο νερού που έκανε πιο έντονη την αίσθηση του ιλίγγου.
Μαζευτήκαμε μετά μερικοί συνοδοιπόροι σε ένα τραπέζι μιας ταβέρνας και κλείσαμε την υπέροχη μέρα με κόκκινο κρασάκι.

Ορειβασία στην Πάρνηθα

Στην Κυριακάτικη συνάντηση (9 το πρωί) στο τελεφερίκ σχηματίζονται δύο ομάδες. Η μία η light, όχι απαραίτητα με 0 λιπαρά, παίρνει το τελεφερικ ανεβαίνει στο καζίνο και κάνει μια βόλτα στα περιξ. Εγώ αυτή τη φορά προτίμησα την δεύτερη ομάδα, την παρέα των αγριεμένων ορειβατών για προχωρημένες καταστάσεις. Οι δύο βετεράνοι του ΕΟΣ Αχαρνών Θέμης Πολυζώης και Νίκος Μακρής που ήταν αρχηγοί ήταν και η εγγύηση ότι η η πορεία θα ξεπέρναγε την έννοια της βόλτας.

Περάσαμε από το φαράγγι της Χούνης και από τους Θρακομακεδόνες ανηφορίσαμε το μονοπάτι με μεγάλη κλίση για την "κόψη" την κορυφογραμμή του γκρεμού απέναντι από το καζίνο. Το μονοπάτι εναλλασσόταν με βραχώδεις περιοχές που μας υποχρέωναν σε αναρρίχηση με τα τέσσερα. Ο ρυθμός ήταν γρήγορος, η θερμοκρασία χαμηλή και η ανάβαση παρ' όλο το δύσβατο του εδάφους ήταν άνετη. Στις αναβάσεις συνήθως ντύνομαι όσο πιο ελαφριά αντέχω, για να μην ιδρώσω πολύ και φοράω περισσότερα ρούχα όταν φτάνω. Έτσι ανέβαινα με κοντομάνικο, αλλά μερικές ριπές αέρα μου πάγωναν τα χέρια.
Φτάσαμε στην κορυφή Φλαμπουράκι που είναι η κορυφή της κόψης και συνεχίσαμε πιο χαλαρά για το καταφύγιο στο Φλαμπούρι.

Κάναμε ένα διάλειμμα για τσάι και κολατσό. Ήδη όμως άλλοι εκτός ομάδας πέρναγαν κάτω από τη μύτη μας αχνιστές φασολάδες και σούπες που μας αναστάτωναν. Βέβαια μετά από μια φασολάδα δεν πήγαινα πουθενά, γι' αυτό δεν υπέκυψα και όρμισα με τους υπόλοιπους που μείναμε (γιατί είχαμε απώλειες) για την κατάκτηση της κορυφής του Ξεροβουνιού.

Για την επίτευξη αυτού "μεγάλου στόχου" κατηφορίσαμε από το Φλαμπούρι περάσαμε από την βρύση στην Κορομηλιά εφοδιαστήκαμε με νερό και ξανά για την ανηφόρα του Ξεροβουνιού. Στην κορυφή έκανε ψωφόκρυο. Πιάσαμε ένα μέρος απάγκιο ξεκουραστήκαμε λίγο και πήραμε ένα μονοπάτι που μας έβγαλε στους Θρακομακεδόνες. Από κει στο τελεφερικ και σπιτάκι μας να βάλουμε καμιά μπουκιά στο στόμα μας γιατί η "βόλτα" μας λίγωσε και όπως ίσως προσέξατε στη διάρκεια της πορείας μας φαΐ γιοκ...

Bόρειος Ταΰγετος, Γεωργίτσι Λακωνίας

Το πούλμαν του ΠΟΑ ξεκίνησε 6.30 το πρωί από το Πεδίο του Άρεως, μεσ' την άγρια νύχτα, γεμάτο νυσταγμένους με προορισμό την Πελοπόννησο. Στην Κακιά Σκάλα μια μεγαλειώδης Ανατολή έβαλε φωτιά στον ουρανό και μας έδιωξε την νύστα. Αν και σύμφωνα με ένα παλιό ρητό που λέει "κόκκινος ουρανός το πρωί, ναύτη δείξε προσοχή" που σημαίνει ότι θα σηκώσει αέρα, δεν χάλασε το κέφι μας. Κάναμε μια στάση στο Αρτεμίσιο για καφέ και κατηφορίσαμε την Πελοπόννησο. Διασχίσαμε την Αρκαδία και μπήκαμε στην Λακωνία στον Δήμο Πελλάνας.

Μας πήρε αρκετή ώρα να διασχίσουμε τα χωριά Λογκανίκος και Αγόριανη, γιατί ένα πούλμαν σαν το δικό μας περνάει με ανοχή εκατοστού από τις γωνίες των μπαλκονιών και των σπιτιών. Φτάσαμε στο Γεωργίτσι ένα όμορφο ιστορικό χωριό του Μωριά γεμάτο καστανιές που μας δώρισαν απλόχερα τα καστανα τους μια και πέσαμε στην εποχή.

Από την πλατεία ανηφορίσαμε μέσα από το χωριό που μας εντυπωσίασε η έκταση του και μπήκαμε στο μονοπάτι μέσα στις οσμές και τα χρώματα του Οκτώβρη. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη με ποικιλία δένδρων. Καθυστερούσαμε όμως γιατί είχαμε μερικούς αρχάριους στην παρέα μας, που όμως έδωσαν την ευκαιρία σε μερικούς από μας να μαζέψουμε κάστανα και μανιτάρια. Τα περισσότερα που βρίσκαμε ήταν του είδους Amanita muscaria που είναι πανέμορφα, αλλά δηλητηριώδη και κάνουν μόνο για φωτογράφηση.

Φτάσαμε στην κορυφή και βρήκαμε μια επίπεδη περιοχή με θάμνους και δένδρα που έκοβαν την θέα. Συνεχίσαμε την κορυφογραμμή όπου συναντήσαμε τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, των οποίων οι ντηζελογεννήτριες δίναν συναυλία με τον ήχο τους. Μήπως θα έπρεπε για οικολογικούς λόγους και πιθανόν να συνέφερε τις εταιρείες να βάλουν ηλιακά πάνελ;
Αφήνοντας πίσω τη φασαρία φτάσαμε σε ένα καταπληκτικό μέρος στον Άγιο Παντελεήμονα που βρίσκεται πάνω στην κορυφογραμμή που χωρίζει την Λακωνία από την Μεσσηνία. Η μια μεριά βλέπει προς την κοιλάδα του ευρώτα και η άλλη προς τα χωριά της Μεσσηνίας και στο βάθος ο Μεσσηνιακό κόλπος. Περάσαμε λίγη ώρα εκεί και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Γεωργίτσι. Ο χρόνος της επιστροφής ήταν ο μισός πιθανόν λόγω και του ότι μας περίμενε το τραπέζι στην ταβέρνα.
Τελικά ο καιρός μας έκανε τη χάρη και ήταν ο ιδανικός για περπάτημα.

Όταν φώναξα Γιώργο, αυτοί είναι οι Γιώργηδες που γυρίσανε

Πάρνηθα και πάλι

Τελικά η Πάρνηθα έχει χίλια μονοπάτια και χίλια πρόσωπα. κάθε φορά βρίσκεις κάτι καινούργιο. άλλες φορές το ίδιο μέρος κάτω από άλλες καιρικές συνθήκες δείχνει διαφορετικό. Αυτή τη φορά φόρεσε τα φθινοπωρινά κιτρινοκόκκινα χρώματα. ο φίλος Νίκος Καρράς σφύριξε προσκλητήριο στο φεισμπουκ και ανταποκριθήκαμε αρκετοί. Άλλοι με τα δικά τους οχήματα, άλλοι με το τρένο μαζευτήκαμε στο σταθμό της Σφενδάλης στη Μαλακάσα και ανηφορίσαμε προς τον Άγιο Μερκούριο. Πήραμε το μονοπάτι δεξιά προς τη Δύση, λίγο περπατημένο ανάμεσα από αγριοτριανταφυλλιές και κουμαριές.
Η βλάστηση οργίαζε τα δένδρα σχημάτιζαν ένα τούνελ που μας έβγαζαν σε όμορφα ξέφωτα σχεδόν απάτητα. Κάνοντας ένα γύρο κατεβήκαμε στο Παλιομήλεσι και μέσα από μια κοιλάδα γυρίσαμε στη Σφενδάλη. Το ευχαριστηθήκαμε όλοι, ακόμα και αυτοί που ξεκινήσαν την πεζοπορία για πρώτη φορά.

Είχαμε και μερικούς πού τους άνοιξε η όρεξη με το περπάτημα και η κουβέντα τους ήταν για παϊδάκια και συνταγές μακαρονάδας, κάνοντας του υπόλοιπους να υποφέρουμε από τη λιγούρα. Βέβαια ο τελικός προορισμός του καλού ορειβάτη είναι η ταβέρνα και η προβατίνα τον αποζημιώνει για την ταλαιπωρία.

Μαίναλο. Βυτίνα - Βλαχέρνα

Ένα όμορφο βουνό, με αρμονικές καμπύλες είναι το Μαίναλο. το τοπίο του προσφέρει γαλήνη στο βλέμα καθώς ακολουθεί τον κυματισμό των κορυφογραμμών του, χωρίς μεγάλα ξεπετάγματα βράχων. Ένα βουνό ναός των μελισσών, που φιλοξενεί χιλιάδες κυψέλες που παράγουν ένα από τα καλύτερα μέλια.
Απέναντι από την Βυτίνα πιάσαμε το μονοπάτι και χωθήκαμε στο δάσος. Από κεί που ξεκινήσαμε άρχισε μια ανάβαση ως τα 1300 μέτρα. Η κλίση δεν είχε απότομες αλλαγές και η ανάβαση ήταν άνετη. Είχε μια ελαφριά συννεφιά, περπατούσαμε σε πυκνό δάσος, είχαμε δροσιά και η ατμόσφαιρα είχε την μυρωδιά του βρεγμένου ξύλου.

Φτάσαμε σε ένα μεγάλο ξέφωτο που κάποτε ήταν καλλιεργήσιμα χωράφια, όπου σου έδινε την εντύπωση ότι είσαι μακριά από τον πολιτισμό μας, ίσως και κάποια άλλη εποχή.
Συμφωνήσαμε οι φίλοι που είναι γνώστες των μανιταριών να έχουμε τον νού μας για μανιτάρια. στην αρχή βρήκαμε κάτι λίγα, αλλά μετά από λίγο 3-4 από μας μαζέψαμε από 3 κιλά περιπου ο καθένας.

Στην πορεία μας κάναμε και μερικά διαλείματα να ανασυνταχτούμε και μετά συνεχίζαμε.
Η Βλαχέρνα ξεπρόβαλε ξαφνικά μπροστά μας, κατηφορίζοντας απο την κορυφή του χωριού έναν δρόμο με λουλούδια, καρυδιές και άλλα οπωροφόρα φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο όπου ορμήσαμε στην ταβέρνα.
Φαί, κρασί και στο πούλμαν για επιστροφή

Ήταν μια εξόρμηση με τον ΠΟΑ

Μια βόλτα στην Πάρνηθα

Πολλές φορές όταν δεν πάω σε ημερήσια εκδρομή με κάποιο σύλλογο, ξεκινάμε κανα-δυο φίλοι, πέρνουμε το τελεφερίκ, από το καζίνο διαλλέγουμε κάποιο μονοπάτι περπατάμε ενα 4ωρο, αράζουμε για λίγο σε καμια πηγή και καταλήγουμε στο καταφύγιο στο Μπάφι ή στο Φλαμπούρι. Εκεί με μια φασολάδα, ρέγγα και μια μισάρα κοκκινέλι, φτάνουμε στο απόγειο της απόλαυσης. Βέβαια μένει και η επιστροφή στο τελεφερίκ ή κατάβαση από τη Χούνη, αλλά τα καταφέρνουμε. Έχω και κάποιο φίλο που ενώ αγκομαχάει στο πήγαινε μετά από ένα μισόκιλο κρασί δεν πιάνεται.

Κάθε Κυριακή 9 το πρωί ο ΕΟΣ Αχαρνών οργανώνει μια συνάντηση στο κάτω μέρος του τελεφερίκ, για να γνωρίσουν όσοι θέλουν την πεζοπορία και οι παλιότεροι να κάνουν ένα ξεσκούριασμα. Αυτή η εκδρομή είναι δωρεάν και δεν υπάρχει περιορισμός ατόμων που θα συμμετέχουν.
Χθές με μια ανάρτηση στο φέϊςμπουκ δόθηκε το σύνθημα και μαζευτήκαμε πολλά άτομα οπότε η βόλτα είχε πανηγυρικό χαρακτήρα. Από την διασταύρωση Καζίνο- Μπάφι -Αγία Τριάδα ανηφορίσαμε μέσα από τα καμένα προς την κατεύθυνση της κορυφής Καραμπόλας και περνώντας από μια διαδρομή γεμάτη γαϊδουράγκαθα φτάσαμε στο δάσος της Σκίπιζας όπου υπάρχει και ή ομώνυμη βρύση.

Από εκεί ανηφορίσαμε λίγο φτάνοντας στο πυροφυλάκιο του ΕΔΑΣΑ απολαυσαμε μια καταπληκτική θέα προς τα Δερβενοχώρια και την Εύβοια. Συνεχίζοντας τον κύκλο πίσω από την κορυφή φτάσαμε στο Μπάφι όπου γινόταν χαμός από κόσμο. Μακαρονάδες, μπριζόλες, φασολάδες έκαναν αγώνες δημοφιλίας. Εγώ πάντως πιστός στην φασολάδα μου. Η κατάβαση προς το καζίνο ήταν χαλαρή και εύκολη.

Πεζοπορία και μύθοι

Πολλές φορές στο περιβάλλον μου όταν λέω ότι την Κυριακή θα λείπω γιατί θα πάω για πεζοπορία σε κάποιο βουνό με κοιτούν με απορία και δέος.
Μερικοί βιάζονται να βγάλουν το συμπέρασμα ότι είμαι λεφτάς και είμαι υπεράνω της κρίσης.
Αυτό μου δίνει αφορμή να εξηγήσω σε γνωστούς και αγνώστους ότι το να παίρνεις τα βουνά είναι και οικονομία.
Επειδή μένω μόνιμα στην πόλη νοιώθω την ανάγκη να βγω και να πάω κάπου την ίδια μέρα πολλές φορές.
Μετά όμως από μια εξόρμηση του Σαββατοκύριακου με ορειβατικό σύλλογο, έχω γεμίσει ενέργεια τις μπαταρίες μου για όλη τη βδομάδα.
Αν βάλω τα μικροέξοδα των μικροεξόδων μου και τον χρόνο που θα τον χαρακτήριζα χαμένο και αντιστοιχεί σε χαμένο χρήμα ο λογαριασμός, μου έρχεται βαρύς.
Δεν ανήκω σ' αυτούς που θα πάρουν παπούτσια με προδιαγραφές για Εβερεστ, αρκεί ένα μποτάκι που να καλύπτει τον αστράγαλο, ένα ζευγάρι μπατόν, σακίδιο, κατάλληλα ρούχα και έφυγα.
Πολλά μαγαζιά του χώρου κάνουν το λάθος να πουλάνε μόνο επώνυμα και ακριβά αντικείμενα εξοπλισμού. Αν γίνει φθηνός ο εξοπλισμός περισσότεροι άνθρωποι θα μπουν σε δραστηριότητες στην φύση και θα κερδίσουν κι αυτοί. Δεν χρειάζομαι παπούτσια των 250 € για να πάω στην Πάρνηθα, έχω λιώσει τις σόλες από περπάτημα δύο ζευγάρια παπούτσια των 19 € από σουπερμάρκετ και ακόμα κρατάνε.
Βλέπω τελευταία όλο και πιο πολλοί νέοι έρχονται στο βουνό και αυτό μου δίνει ελπίδα και για την γενική πορεία της Ελλάδας. Οι αξίες των προηγούμενων γενιών περιορίζονταν στις ζάντες του αυτοκινήτου, στο αν είναι 4χ4, και ατέλειωτα σφηνάκια μέσα σε καπνούς από τσιγάρα.
Η μονοήμερη εκδρομή σε ένα βουνό κοστίζει περίπου 20€, αλλά για μένα αυτό που παίρνω είναι ανεκτίμητο. Πολλές φορές περιμένω πότε να τελειώσει η βδομάδα για την επόμενη εξόρμηση.
Όταν γνωριστείς βέβαια και με μερικούς φίλους του ίδιου ενδιαφέροντος περνάς υπέροχα.

Πολύδροσος - Επτάλοφος (Αγόριανη) Φωκίδας

Η αφετηρία της πεζοπορίας ήταν η Πολύδροσος πού πήρε το όνομα της από τα άφθονα τρεχούμενα νερά. Το παλιό της όνομα ήταν Σουβάλα λέξη τούρκικη που σημαίνει πηγή (Σου=νερό). Το αρχαίο όνομα ήταν Έρωχος. Περπατήσαμε περίπου 3 χιλιόμετρα μέχρι τις πηγές του Βοιωτικού Κηφισού, όπου βρήκαμε τα ερείπια της εκκλησίας Παναγίας Ελεούσας (6ου αιώνα) και τα απομεινάρια του ναού αφιερωμένου στον θεό Κηφισό φτιαγμένο από τεράστιες πέτρες σαν κυκλώπειο τείχος.

Δίπλα από το αρχαίο τείχος αρχίζει το μονοπάτι της ανάβασης. Παρ'όλο που ανεβήκαμε περίπου 400 μέτρα σε χαμηλή βλάστηση χωρίς σκιά, δεν ταλαιπωρηθήκαμε πολύ γιατί φυσούσε ένα δροσερό αεράκι. Η θέα ήταν υπέροχη πρός την πεδιάδα και τα χωριά Λιλαία και Μαριολάτα.
Στα 800 μέτρα βρεθήκαμε σε ένα οροπέδιο περιστοιχισμένο από βουνά ελατοσκέπαστα όπου μας προέκυψε μια καλή ανηφόρα 100 μετρων που την γλύκαινε το γεγονός ότι περπατούσαμε μέσα σε πελώρια έλατα. Μόλις καβαλήσαμε το διάσελο η πορεία έγινε πιο ομαλή και ευχάριστη γιατί περπατούσαμε μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος με ανθισμένους κρόκους.

Φτάσαμε στον Κάρκαλο ένα βάραθρο που προήλθε από την κατάρρευση οροφής σπηλαίου με διαστάσεις που προκαλούν δέος.
Από κεί μετά απο μερικά χιλιόμετρα βρεθήκαμε σε ένα απέραντο περιβόλι με καρυδιές άλλα οπωροφόρα και νερά που έτρεχαν παντού. Αυτά ήταν το καλοσόρισμα της Αγόριανης, ενός ορεινού χωριού όπου το μόνο που τρέχει είναι το νερό. Οι άνθρωποι της και οι επισκέπτες της υποκύπτουν σε έναν ρυθμό ραστώνης και μετά από ένα αρνάκι κοκκινιστό και μια μπύρα αντιμετωπίζεις την οικονομική κρίση σαν να αφορά κάποια μακρινή χώρα.

www.poa.gr