Κατάβαση της Νέδας

Συνήθως πριν πάμε σε ένα άγνωστο μέρος με την φαντασία μας κάνουμε το ταξίδι φτιάχνουμε στο μυαλό μας ένα σκηνικό, τα τοπία και πιθανές καταστάσεις που θα βρούμε.
Άλλες φορές η πραγματικότητα μας εκπλήσσει ευχάριστα, άλλες όλα πάνε στραβά. Βέβαια σε μια εκδρομή το στραβό είναι σχετικό, γιατί μπορεί να γίνει αιτία να ζήσεις μια τρελή περιπέτεια που αλατίζει την όλη φάση.
Η δική μας περιπέτεια άρχισε στην διασταύρωση της Μεγαλόπολης την Παρασκευή όπου κάποιος φωστήρας έβαλε πινακίδες που μας έστελναν στην Αμπελιώνα και Νέδα μέσω κάποιων δρόμων από το Λύκαιο όρος, απ' όπου όχι πούλμαν δεν περνούσε, αλλά ούτε ντοπαρισμένο γαϊδούρι.

Έτσι φτάνοντας στα χωριά Λυκόσουρα και Λύκαιο και μη μπορώντας να περάσουμε για Αμπελιώνα, με την προτροπή κάποιου ντόπιου πήραμε τον στενό δρόμο για Μεγαλόπολη.
Σε μια στροφή η ανάρτηση του πούλμαν έσπασε και σταμάτησε κλείνοντας τον δρόμο.
Ήρθε ή αστυνομία πού μας βρήκε ένα φορτηγό μεταφορών όπου ανεβήκαμε στην καρότσα και μας πήγε στην Μεγαλόπολη όπου κατασκηνώσαμε σε μια παιδική χαρά. Δεν μπορώ να μη δώσω τα εύσημα στην Αστυνομία της Μεγαλόπολης για την γρήγορη λύση που βρήκε.
Την άλλη μέρα Σάββατο φτάσαμε με άλλο πούλμαν στο Κακαλέτρι, όπου είναι η αφετηρία της κατάβασης του ποταμού. Αυτό που έτσουξε λίγο ήταν ότι δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα που ήταν στο πρόγραμμα.

Αφήσαμε οι περισσότεροι τα σακίδια μας να τα μεταφέρει ένα φορτηγάκι και με εξοπλισμό ένα μπουκάλι για νερό μπήκαμε στο ποτάμι. Το τοπίο πανέμορφο και το νερό δροσερό. Περπατήσαμε μέχρι το απόγευμα μέχρι ένα πλάτωμα γεμάτο πλατάνια όπου μας έφερε το φορτηγάκι τα πράγματα μας και στήσαμε τις σκηνές. Εκεί μας έδωσαν και το δείπνο.

Το βράδυ πέρασε ευχάριστα με ένα μικρό πάρτυ κάποιων νέων που συμμετείχαν στην πορεία. Εκτός από τον Ε.Ο.Σ. Αχαρνών στην παρέα μας ήταν ο ορειβατικός Αμαλιάδας, άλλοι από το Ψαρι και από την Καλαμάτα.

Η πρώτη μέρα ήταν ευχάριστη και η πορεία στο ποτάμι πανέμορφη. Η επόμενη ημέρα όμως ήταν ασύγκριτα υπέροχη. Κάθε 50 μέτρα και μια έκπληξη. Τοπία που έμοιαζαν να είχαν φτιαχτεί για μια θεϊκή Ντισνευλαντ γεμάτη λιμνούλες που έπρεπε να τις περάσεις κολυμπώντας να πηδήξεις μέσα από καταρράκτες, να διασχίσεις στενά φαράγγια με καταπληκτικά χρώματα και ανάγλυφα. Ένα water fun park που κανένας άνθρωπος θα μπορούσε να το σκεφτεί και να το φτιάξει παρά μόνο η φύση.
Το φινάλε ήταν αντάξιο της όλης διαδρομής το αντίστοιχο κρεσέντο μιας μουσικής σκηνής.

Οι καταρράκτες και ή σήραγγα. Αν και πολλοί προτίμησαν να πάνε πρώτα στην γουρνοπούλα που ήταν στο μενού που μας περίμενε οι άλλοι προτιμήσαμε να μπούμε στην σήραγγα σε ένα απόκοσμο φως και νυκτερίδες να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας. Κολυμπώντας για μερικά μέτρα χωρις να πατώνουμε καθώς κρατιόμασταν από ένα σκοινί στερεωμένο στα τοιχώματα βγήκαμε σε μια σπηλιά σαν μεγάλη αίθουσα με νερά να στάζουν παντού και οι νυχτερίδες ξαφνιασμένες από την παρουσία μας να κάνουν σαν τρελές.

Στην άλλη μεριά της σήραγγας αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω και να ανεβούμε στον μεγάλο καταρράκτη από ένα σκοινί αναρρίχησης που ήταν ήδη στερεωμένο στο βράχο. Βέβαια υπάρχει και το μονοπάτι για να πάει κανείς εκεί αλλά έπρεπε να κάνουμε τον γύρο.
Ο μεγάλος καταρράκτης ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ένα σκηνικό υπέροχο. Περάσαμε λίγη ώρα εκεί αλλά μετά από όλα αυτά η γουρνοπούλα πήρε και αυτή τη θέση της στην σκέψη μας οπότε ορμήσαμε στο φορτηγάκι με τα φαγητά.
Αργότερα ανεβήκαμε με τα αγροτικά στο χωριό Πλατάνια, ένα χωριό μπαλκόνι πάνω από την Νέδα όπου πήραμε το επισκευασμένο πια πούλμαν της επιστροφής.
Ο αρχηγός μας Νίκος Μακρής είχε πάντα τις δύσκολες καταστάσεις που προέκυψαν υπό τον έλεγχο του. Οι δε σύντροφοι στην πορεία ψύχραμοι αγωνιστές και με πολύ χιούμορ.

Ανάβαση Όχης, Δρακόσπιτα, Φαράγγι του Δημοσάρη

Συνάντηση με τους υπόλοιπους του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών στο Λιμάνι της Ραφήνας απόγευμα Παρασκευής, απ'όπου περάσαμε στο Μαρμάρι με το καράβι. Από κει με λεωφορείο πήγαμε στους Μύλους Καρύστου. Άρχισε να σουρουπώνει, ετοιμάσμε τα σακιδια μας και αρχίσαμε την ανάβαση. Όταν φτάσαμε στην πηγή είχε ήδη σκοτεινιάσει. Το φεγγάρι ήταν ακριβώς στην μέση του και το φως του ήταν αρκετό.

Η πεζοπορία στο φεγγαρόφωτοείναι μια άλλη εμπειρία. Μετά από λίγο τα μάτια προσαρμόζονται στο λίγο φώς και περπατάς με άνεση. Μερικοί κράτησαν αναμένους τους φακούς κυρίως για την αίσθηση ασφάλειας, αυτό όμως σε ξεκόβει από το περιβάλλον και την μαγεία του.
Γύρω λουσμένα μέσα στο φεγγαρόφωτο έβλεπες τις εντυπωσικές φιγούρες των βράχων, αλλά και τις στολισμένες με φώτα ακτογραμμές της Αττικής των νησιών και των διερχόμενων πλοίων.

Φτάσαμε στο καταφύγιο της Όχης στις 1 την νύχτα. Πολλοί προτιμήσαμε να κοιμηθούμε στην σκηνή μας. Ο αέρας εκει πάνω ήταν δυνατός, ένα εφταράκι όπως λένε όσοι ασχολούνται με την ιστιοπλοΐα (7 μπωφόρ). Στην αρχή ανησύχησα ότι δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ με τον αέρα να ταρακουνάει την σκηνή, αλλά η κούραση της ανάβασης με βύθισε σε ύπνο που τον διέκοπταν κάτι ριπές του ανέμου που είχα την εντύπωση ότι θα με έπαιρναν μαζί με την σκηνή στον ουρανό σαν φύλλο χαρτιού.

Το πρωί ανεβήκαμε στο καταφύγιο που διανυκτέρευσαν οι υπόλοιποι και καταπιαστήκαμε με τα τσάγια και τους καφέδες.
Στο καταφύγιο διανυκτέρευσαν και κάποια παιδιά από την Κάρυστο, που μου μίλησαν για τις ευκαιρίες διασκέδασης στην περιοχή για αυτούς που αγαπούν την φύση. Στην πρόταση κάποιου από μας γιατί δεν κάνουν έναν ορειβατικό σύλλογο μας μίλησαν για τον πόλεμο που αντιμετώπισε κάποιος Σάκης που με πολυ ιδρώτα και αφιλοκερδώς εφτιαξε και οργάνωσε το καταφύγιο, που τον άνθρωπο τον ανάγκασαν να φύγει από την Κάρυστο. Τους ίδιους δε προσπαθούν να τους περιπαίξουν διάφοροι "μάγκες" που τους έχουν βάλει στο λούκι μερικοί πονηροί που κονομάνε από την εκμετάλλευση τους ποτιζοντάς τους μπόμπες, ουσίες και τα διάφορα γνωστά.
Για τα παιδιά αυτά πρέπει να είναι περήφανη η Κάρυστος και όλη η Ελλάδα γιατί όπως μας έχουν πνίξει τα λαμόγια είναι η ελπίδα μας. Γιατί αντι να αγανακτούν και να κλαψουρίζουν χαράζουν δικά τους μονοπάτια έχουν βάλει τις κορυφές που θέλουν να κατακτήσουν στο οπτικό τους πεδίο και θα τις κατακτήσουν.
Δεν χρειάζονται τζιπάρες για να περάσουν καλά. Ούτε να καταπατήσουν το βουνό για να φτιάξουν την βίλα τους. Δεν χρειάζεται να γίνουν οι ίδιοι λαμόγια. Το μόνο που χρειάζεται είναι κέφι για ζωή, να μην χρειάζεται να γλύψουν καμια κουφάλα για να τους διορίσει. Σε αυτούς τους νέους στηρίζει η Ελλάδα τις ελπίδες της να ορθωθεί.

Τους απευθύνω το ποίημα του Antonio Machado:

Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;

Caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.

Πεζοπόρε οι πατούσες σου
ο δρόμος και τίποτα περισότερο.

Πεζοπόρε δεν υπάρχει μονοπάτι
το μονοπάτι το ανοίγεις εσύ με το περπάτημα.

Αφιερώνεται επίσης και στα νέα παιδιά που ήταν στην παρέα μας, που γέμισαν γέλιο και χαρά της πλαγιές της Όχης μέσα στο φώς του μισού φεγγαριού.

Τέλος πάντων ψιλοπήρα ανάποδες με αυτά που άκουσα. Η ζωή συνεχίζεται.

Ανεβήκαμε στην Κορυφή της Όχης, όπου η θέα είναι εκπληκτική αλλά παρόλο που ήξερα τι θα βρώ αιφνιδιάστηκα με το ένα Δρακόσπιτο. Από κοντά σε εντυπωσιάζει η τελειότητα του έργου που και στην εποχή μας να γινόταν, ακόμα και με τα τεχνικά μέσα που έχουμε στην διαθεση μας είναι ακατόρθωτο να γίνει σε τέτοιο επίπεδο τελειότητας. Φανταστείτε ότι φτιάχτηκε την λίθινη εποχή.
Τώρα να τα ξαναπάρω;
Το Μάτσου Πίτσου στο Περού δεν πιάνει τίποτα μπροστά σ' αυτό. Εκεί λιώνουν οι πέτρες του από τους επισκέπτες και οι δικοί μας φοβούνται μη τρομάξουν οι επισκέπτες τα γίδια.

Από την κορυφή κατηφορίσαμε προς το φαράγγι του Δημοσάρη. ένα μνημείο της φύσης. Ένα από τα ομορφότερα φαράγγια της Ελλάδας. Αυτό δεν το περιγράφω γιατί πρώτο πρέπει να το περπατήσετε και να το ζήσετε και δεύτερο η συγγραφική μου "δεινότητα" δεν φτάνει να το περιγράψει. Βέβαια κάποιες δραστηριότητες ανθρώπων μου γαργάλησαν τα νεύρα και εδώ αλλά μην το παρακάνω με την γκρίνια.
Ήταν μια υπέροχη εκδρομή, οι συνοδοιπόροι υπέροχοι, και προπαντός πολλοί υπέροχοι νέοι.

Σέριφος. Καταβάσεις στο 0 υψόμετρο

Συνήθως με τους ορειβατικούς συλλόγους ξεκινάς από κάποιο υψόμετρο και ανεβαίνεις σε μια κορυφή σε κάποιο υψος. Στη Σέριφο κάναμε το αντίθετο. Με μια πορεία στα 100 μέτρα κάναμε καταβάσεις σε καταπληκτικές παραλίες. Αυτές οι κορυφές προς τα κάτω δεν ήταν λίγες. Και η μία καλύτερη από την άλλη. Επειδή είμαι και skipper σε ιστιοφόρο είχα μια διαφορετική προσέγγιση στην έννοια του νησιού. Με την πεζοπορία είναι σαν να μπαίνεις στον Παράδεισο από άλλη πόρτα.

Περπατάς ένα δίωρο μέσα στην ζέστη κατεβαίνεις στην παραλία και καθώς μπαίνεις στην αγκαλιά της θάλασσας η διαφορά θερμοκρασίας βάζει σε συναγερμό της αισθήσεις σου, σε σοκάρει. Μετά από 2 λεπτά έχεις την απόλυτη απόλαυση που μπορεί να σου δώσει το δροσερό νερό, αίσθηση που δεν την παίρνεις για παράδειγμα αν σηκωθείς από την καρέκλα και την φραπεδιά και μπείς στο νερό. Η Πορεία ήταν ένας επαναληπτικός καταιγισμός εικόνων, αισθήσεων, χαρούμενων καταστάσεων. Η παρέα του ΠΟΑ φοβερή. Συνήθως σε μια παρέα υπάρχουν γκρινιάρηδες, ανικανοποίητοι, που χαλάνε την ατμόσφαιρα. Στη Σέριφο και να υπήρχαν δεν φάνηκαν, μάλλον τους κατάπιε η απόλαυση.

Από το κάμπινγκ που διανυκτερεύσαμε ξεκινήσαμε "πρωί πρωί με την δροσούλα" με κατεύθυνση Καλό Αμπέλι και Κουταλά. Μπανάκι και κολατσό στο Γάνεμα και πάλι στο δρόμο. Περάσαμε τις παλιές εγκαταστάσεις των μεταλλείων, παρακάμψαμε το ακρωτήρι και φτάσαμε στο Μαλλιάδικο μια άλλη υπέροχη παραλία που η θάλασσα της μας δέχτηκε και σβήνοντας την φωτιά μας μας αναζωογόνησε. Στον επόμενο όρμο Καλόγερο ήταν η είσοδος της γαλαρίας του μεταλλείου όπου μπήκαμε και περνώντας κάτω από το βουνό βγήκαμε στο Μεγάλο Λιβάδι. Στο Μουσείο του βρήκαμε ενδιαφέροντα δείγματα ορυκτών και αντικείμενα σχετικά με την ιστορία του νησιού. Στρωθήκαμε στο τραπέζι της ταβέρνας και περιδρομιάσαμε.
Το ιμαμ μπαλντί και το τοπικό τυρί απίθανο.

Έπειδή είχαμε ένα χρονικό περιθώριο έπιασα ένα αρμυρίκι και στην σκιά του πήρα ένα υπνάκο.
Από κει με ένα βαν ανεβήκαμε στην περιοχή του ελικοδρομίου σε υυψόμετρο 450 μέτρων απ' όπου είχαμε, από ένα σημείο την καλύτερη πανοραμική άποψη της Χώρας και του Λειβαδιού.

Από ένα πετρόκτιστο δρόμο κατεβήκαμε στην Χώρα αφού είχε αρχίσει να βραδιάζει. Μετά τις σχετικές βόλτες πήγαμε για ύπνο.
Την επόμενη μέρα ξεκινώντας την πορεία από την Χώρα με κετευθυνση Βόρεια ανεβήκαμε σε ένα βουνό με θέα στην Ψιλή Άμμο και την Χώρα. Καθώς η ζέστη άρχισε να σφίγγει κατεβήκαμε στην παραλία στην Ψιλή Άμμο και βουτήξαμε στην θάλασσα σαν το πυρωμένο σίδερο στο νερό. Εντάξει δεν κάναμε φςςς άλλα σβήσαμε την κάψα μας.
Στην ταβέρνα το φαγητό ήταν καλό. Μετά γυρίσαμε στο Λειβάδι για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής.
Τέλος

Η Βαρβάρα σε εμφάνιση αρχηγού πολιτικού κόμματος

Έτοιμοι για δρόμο

Κατεβαίνοντας προς Ψιλή Άμμο

Όλυμπος, Φαράγγι Ενιπέα

Ωραίες οι πεζοπορίες και οι αναβάσεις στα πανέμορφα βουνά της Ελλάδας, αλλα εκεί μες τη μέση της πατρίδας μας βρίσκεται ο Όλυμπος με το μπόϊ του τον όγκο του τη βαρύτητα του ονόματος του.
Το βουνό των Θεών, που για κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του ορειβάτη πρέπει να περπατήσει τα χώματα του να νοιώσει το δέος που δημιουργούσε στους ανθρώπους για χιλιάδες χρόνια.
Η μεγάλη παρέα του ΠΟΑ έφτασε στα Πριόνια και ανηφόρισε μέσα από το δάσος με τις πανύψηλες οξιές για το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός. Το μονοπάτι ήταν με σωστή κλίση και όχι ιδιαίτερα κουραστικό. Τις οξιές τις διαδέχτηκαν τα έλατα πιο ψηλά. και στα 2000 μέτρα κυριαρχούσαν οι ρομπόλες.

Κάθε εκδρομή την φτιάχνει και η καλή παρέα, πράγμα που υπήρχε και η ατμόσφαιρα ήταν εύθυμη και χαρούμενη.
Φτάσαμε στο καταφύγιο, που από το μπαλκόνι του είχε μια θέα μέχρι το Αιγαίο και διανυκτερεύσαμε.
Το πρωί ξεκινήσαμε μέχρι τα 2300 μέτρα, όπου σταματήσαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Από τα Πριόνια μπήκαμε στο πανέμορφο φαράγγι του Ενιπέα. Πανέμορφο αλλά και εξουθενωτικό. Με λίγα λόγια Βαστάτε ποδαράκια μου. Αν η εκδρομή είναι διάσχιση του Ενιπέα μόνο, τρώγεται. Αν το κάνεις μετά από ανάβαση στον Όλυμπο, πέφτει σκληρός. Βέβαια μαθαίνεις τα όρια σου που αυτό αν δεν σε σκοτώσει είναι καλό.

Φτάσαμε στο Λιτόχωρο λιωμένοι γιατί και η ζέστη του Ιούνη ήταν παραπάνω από αισθητή και δυο παγωμένες μπύρες με έφεραν στα ίσια μου.
Η επιστροφή έγινε προφανώς με τηλεμεταφορά, γιατί έκλεισα τα μάτια μου στο πουλμαν και όταν τα άνοιξα είχα βρεθεί στην Αθήνα. Οι μπύρες έχουν και διαστημικές ιδιότητες.

Ο Αλέξανδρος και ο Κώστας που εφτασαν στο Λιτόχωρο με το ΚΤΕΛ και πάνε για την κορυφή