Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Ανάβαση Ζαχαριά, Τρίκαλα Κορινθίας

"Καθαρότατο ήλιο προμηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι."
έγραψε κάποτε ο Διονύσιος Σολωμός στην "Γυναίκα της Ζάκυθος" κι εγώ το θυμήθηκα όταν πριν ξημερώσει έβγαλα την Ζωζώ την σκυλίτσα μου για βόλτα πριν ξεκινήσω για το Μενίδι που θα έπαιρνα το πούλμαν του Ε.Ο.Σ.Αχαρνών.
Πράγματι καθώς άρχιζε να φωτίζει ένα λαμπρό μπλε γέμισε τον ουρανό και γέμισε κι εμένα με χαρούμενη προσμονή για την προγραμματισμένη εκδρομή στην ορεινή Κορινθία.
Χάραμα λοιπόν στο Μενίδι ανταλλάσουμε καλημέρες οι φίλοι και συνοδοιπόροι γνωστοί πια μεταξύ μας, (αν και πάντα υπάρχουν και καινούργιοι στην παρέα μας), περιμένουμε το πούλμαν που φορτώνει πρώτα από την Ομόνοια και φέρνει άλλους φίλους που μερικούς τους χάνουμε για κάποιο διάστημα και τους βρίσκουμε σε απρόβλεπτο χρόνο.

Πολλά βουνά της Ελλάδας έχουν όνομα, μπόϊ και ιστορία. Υπάρχουν όμως και άσημα βουνά στον ίσκιο των γνωστών που δεν έχουν το όνομα αλλά τα συναγωνίζονται σε ομορφιά ή έχουν ιδιαιτερότητες που τα κάνουν ευχάριστα στην πεζοπορία. Σαν να έχουν μια πίστα φτιαγμένη ειδικά για αυτόν το σκοπό.
Ο Ζαχαριάς είναι ένα βουνό ανάμεσα στους γίγαντες Χελμό και Ζήρεια, που διατηρεί τα δάση του μέχρι την κορυφή και πάνω στην πλαγιά του αναπαύονται τα Τρίκαλα Κορινθίας. Έχει ήπιους χωματόδρομους, αλλά και άγριες ανηφόρες που ζορίζουν τους μύες και τα πνευμόνια.

Ξεκινήσαμε από τον Κάτω Ταρσό Φενεού που βρίσκεται στην πλαγιά του Χελμού, περάσαμε σχετικά εύκολα ένα ποταμάκι και ανηφορίσαμε την πλαγιά του Ζαχαριά. Για αρκετές ώρες ακολουθήσαμε ένα δασικό δρόμο που ανέβαινε ζιγκ ζάγκ χωρίς μεγάλη ανηφόρα, ώσπου πήραμε ένα μονοπάτι με ανύπαρκτη σήμανση, αλλά με οδηγό τον Νίκο Μακρή που με την πείρα του και την βοήθεια του GPS έβρισκε τον δρόμο. Το gps όμως άν σου δώσει τρία μέτρα διαφορά παίρνεις μια παράλληλο που την χωρίζει από την πραγματική πορεία ένας απροσπέλαστος γκρεμός. Έτσι για αρκετή ώρα βρεθήκαμε σε ένα κατσικο-μονοπάτι πλάτους ενός παπουτσιού που μας έβγαλε μέσα σε κάτι σάρες με καταπληκτική όμως θέα πάνω από το φαράγγι που χωρίζει τον Ζαχαριά από την Ζήρεια. (Σήμερα πολυ Ζ χρησιμοποιώ: Ζωζώ, Ζαχαριάς, Ζήρεια).

Όταν βρεθήκαμε σε αδιέξοδο γυρίσαμε πίσω πήραμε την σωστή πορεία και βρεθήκαμε στην κορυφή. Εκεί πάνω η θέα σου έδινε ένα σκηνικό με τον Χελμό στα δυτικά, την κορυφή της Ντουρντουβάνας ανατολικά του Χελμού, φυσικά την Ζήρεια δίπλα και στο βάθος τα βουνά της Ρούμελης σε παράταξη: Παρνασός, Γκιώνα, Βαρδούσια. Ο Ελικώνας δεν φαινόταν γιατί τον έκρυβε το Μαυροβούνι στα βόρεια. Το χιόνι στην επιφάνεια του ήταν παγωμένο και είχε μια κρούστα που σε μερικά μέρη περπατούσες χωρίς να βουλιάζεις, οπότε μου έδωσε την ευκαιρία να πηγαινοέρχομαι με ευκολία και να βγάζω φωτογραφίες.

Ακολουθήσαμε την κορυφογραμμή που έχει μεγάλο μήκος και στην άκρη της πήραμε τον κατήφορο για την λίμνη Δασίου.
Αυτή η λίμνη βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο και το χειμώνα συνήθως παγώνει. Το τοπίο είναι μαγεία! Δεν βλέπεις εύκολα στην Ελλάδα τέτοιο μέρος σε προσιτή απόσταση από την Αθήνα. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά. Περπατήσαμε πάνω στον πάγο της με προσοχή βέβαια γιατί πολυ εύκολα μπορεί να βρεθείς με τα πόδια στον αέρα.
Κάναμε ένα διάλειμμα εκεί, παίξαμε σαν μικρά παιδιά που γνωρίζουν μια μοναδική εμπειρία και αρχίσαμε την κάθοδο για τα Τρίκαλα. Η ώρα είχε προχωρήσει και με τον ήλιο στην κάθοδο του το κρύο άρχισε να τσούζει. Εκει αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε γιατί παγώνει εύκολα η λιμνη. Έμεινα λίγο πίσω με τον αρχηγό τον Γιάννη Αποστόλου που έκανε την "σκούπα" για αυτούς που καθυστερούσαν (ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ που έπιασα το μπλα μπλα με τους άλλους και με μάζεψε).

Βέβαια η κουβεντούλα συνεχίστηκε ώσπου βρεθήκαμε στο χωριό την κατάλληλη ώρα πριν
νυχτώσει. Πήγαμε σε ένα σουβλατζιδικο που σερβίρει όλη την παραγγελία σε μια λαδόκολλα. Νόστιμα και καλοψημένα σουβλάκια και κόκκινο κρασί ντόπιο. Είχε νυχτώσει πια. Τα αστέρια με την πεντακάθαρη παγωμένη ατμόσφαιρα έλαμπαν σε όλο τους το μεγαλείο. Στεκόμαστε έξω από το πούλμαν μερικοί, αναγνωρίζοντας τα αστέρια και τους αστερισμούς. Πολικός αστέρας, Μεγάλη άρκτος, Ωρίων, Πλειάδες. Κάποιος ήξερε και τα ονόματα του κάθε αστεριού. Μετά το ταξίδι στα αστέρια χωθήκαμε στην θέση μας στο πούλμαν μισοκοιμισμένοι για την επιστροφή.
Άντε καληνύχτα!

Η διαδρομή από GPS σε αρχείο kml για το Google Earth
Από τον Γιάννη Δροσίδη

Facebook like

CURRENT MOON