Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Ταΰγετος. Ανάβαση με τον Ε.Ο.Σ. Πάτρας

Εδώ και μερικές μέρες μετακόμισα στην Πάτρα.
Πρώτη μου ενέργεια για εξωεπαγγελματικές δραστηριότητες ήταν να έλθω σε επαφή με τον ορειβατικό σύλλογο. Καιρός να γνωρίσω τον τόπο μου. Όταν οι Αθηναϊκοί σύλλογοι είχαν εξόρμηση στα βουνά γύρω από την Πάτρα δεν πήγαινα, γιατί θα τα είχα σαν ψωμοτύρι όταν θα ερχόμουν. Την προ προηγούμενη Κυριακή το πρόγραμμα είχε Ερύμανθο, αλλά αναβλήθηκε λόγω κακοκαιρίας. Την περασμένη είχε Ταΰγετο. Δεν έχασα την ευκαιρία. Μπήκα στην ομάδα.
Στην ομάδα ήταν άλλοι 2 που έρχονταν πρώτη φορά με τον ΕΟΣ Πάτρας. Οι παλιοί, ευχάριστοι άνθρωποι μας δέχτηκαν με θέρμη και φιλικότητα και γίναμε πολύ εύκολα μέλη της παρέας.
Ένα πουλμανάκι 18 θέσεων μας μας φόρτωσε και ξεχύθηκε στην "Εθνική" προς Κόρινθο. Από κει με μια στάση στο Αρτεμίσιο βρεθήκαμε στην Σπάρτη. Καφεδάκι στην πλατεία και μετά το πουλμανάκι μας ανέβασε στην Πηγή Μαγγανιάρη στα 1000 μέτρα υψόμετρο. Ένα μέρος με υποδομή για πικνικ, ψησταριά και βρύσες με κρυστάλλινο νερό.
Εφοδιαστήκαμε νεράκι φορτωθήκαμε τα σακίδια, λίγο βαριά, γιατί είχαμε εφόδια σε τροφή δύο ημερών συν διάφορα αντι λιγουρικά, αντι υπογλυκαιμικά (δικαιολογίες που ακούστηκαν για καραμέλες, λουκουμάκια, παστελάκια), αλλαξιές ρούχα, υπνόσακο κλπ. και ανηφορίσαμε μέσα από ένα μεγαλειώδες δάσος ελάτων.
Το μονοπάτι είχε τις άριστες προδιαγραφές των μονοπατιών της Λακωνίας, όπως και του Πάρνωνα. Καθαρισμένα, σημαδεμένα, τέλεια. Αν ο ΕΟΣ Σπάρτης είναι υπεύθυνος γι' αυτό τους αξίζει το μπράβο.
Στην καρδιά του Μάη η ζέστη ήταν αισθητή παρόλο το υψόμετρο. Ο ιδρώτας έτρεχε, το νερό ήταν ότι πολυτιμότερο είχαμε και το καταναλώναμε. Στο μονοπάτι όμως συναντούσαμε βρύσες με άφθονο νερό και δεν μας έλειψε. Σε 2 ώρες φθάσαμε στο καταφύγιο στα 1600 μ. Το καταφύγιο δεν έχει πόσιμο νερό γι' αυτό εφοδιαστήκαμε για το υπόλοιπο της ημέρας και το βράδυ από την πηγή Βαρβάρα 200 μ πριν φτάσουμε.
Το καταφύγιο έχει τα βασικά ενός καταφυγίου. Κουκέτες, κουβέρτες, σαγιονάρες. Δύο σόμπες. Η μια κηροζίνης που έμεινε από καύσιμα όμως μετά από μισή ώρα. Η άλλη έμοιαζε με ξυλόσομπα και μερικοί μάζεψαν ξύλα να την γεμίσουμε. Φέγγοντας με τον φακό το εσωτερικό της διαπίστωσα ότι ήταν πετρελαίου και έτσι γλύτωσε τον υποβιβασμό της σε ξυλόσομπα. Δεν έκανε πολύ κρύο, αλλά χρειαζόταν λίγη θέρμανση να σπάσει λίγο η βραδινή ψύχρα. Πήρα μια πλαστική καρέκλα και κάθισα στο καταπληκτικό μπαλκόνι. Όλη η Λακωνία στα πόδια μου Από το ακρωτήριο Μαλέας τον Λακωνικό κόλπο ως τις παρυφές της Σπάρτης.
Πιάσανε και οι άλλοι από μια θέση, είπαμε διάφορα και απολαύσαμε το δειλινό. Σε λίγο καθίσαμε στην τραπεζαρία που υπάρχει στον υπνοθάλαμο, βγάλαμε τα φαγητά μας, βγήκαν τσίπουρα, κρασιά, και διάφορα μεζεδάκια και η ζεστασιά της παρέας ακύρωσε την έλλειψη σόμπας. Ανέβηκε και το κέφι, αρχίσανε και τα τραγουδάκια, τα ανεκδοτάκια μέχρι που διαπιστώσαμε ότι η ώρα πήγε 11 και όλα τα παιδάκια πηγαμε στα κρεβάτια μας. Την νύχτα ξύπνησα για λόγους πεζούς που δεν σας ενδιαφέρουν και βγήκα έξω. Η νύχτα ήταν αφέγγαρη αλλά ο Ουρανός ήταν στις ομορφιές του. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή, έβλεπες αστέρια που σπάνια τα βλέπεις με γυμνό μάτι. Κάτω η Λακωνία πλουμισμένη με τα φώτα της ανταγωνιζόταν τον έναστρο ουρανό. Κάθισα στα σκαλοπάτια του καταφυγίου θαυμάζοντας αυτό το μεγαλείο. Στο μυαλό μου ήρθαν άνθρωποι που ύμνησαν τον Ταΰγετο όπως ο Νικηφόρος Βρεττάκος και ο Λιαντίνης που τον διάλεξε σαν την πύλη εξόδου από τον κόσμο μας.
Σηκώθηκα από τα σκαλοπάτια, χρησιμοποίησα τον φακό να περάσω μέσα από κάποια τεράστια δένδρα και βρέθηκα στο λιβαδι πάνω από το καταφύγιο. έσβησα το φακό, στεκόμουν όρθιος με το δάσος να βγάζει που και που απίθανους ήχους μέσα σε μια απόλυτη ησυχία. Ήμουν με τις σαγιονάρες, πάτησα σε μια λακούβα και η μια βγήκε, το χορτάρι ήταν μούσκεμα. Το πάτησα  και λες και με ράντισε με αγιασμό το αποδέχτηκα σαν ευλογία.
Έμεινα για λιγο ακόμα και γύρισα στο κρεβάτι μου.
Το πρωί άρχισαν να χτυπάνε ξυπνητήρια, κινητά και κανένας δεν κουνιόταν.
Σηκώθηκα βρήκα καφέ στη κουζίνα, είχε και μια νοτισμένη ζάχαρη, γιατί καποιοι χρησιμοποιούν το βρεγμένο κουταλάκι ή χειρότερα βρεγμένο με καφέ και η ζάχαρη γίνεται χάλια.
Πήρα μια καρέκλα τα παστελάκια μου και πρώτο τραπέζι πίστα στο μπαλκόνι. Κάτω στην πεδιάδα μια αχνή ομίχλη σκέπαζε την φύση που έπαιρνε ζωή. Ο ουρανός στην ανατολή πήρε ένα τριανταφυλλί χρώμα και σε λίγο νά σου και ο ήλιος. Έριχνε μια ελαφριά ζεστασιά που ζέσταινε περισσότερο την ψυχή παρά το σώμα.
Άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά και οι άλλοι ορειβάτες, πέσαν οι συνηθισμένες καλημέρες και έπιασαν όλοι από μια θέση απολαμβάνοντας το πρωινό.
Ετοιμαστήκαμε, πήγαμε στην πηγή Βαρβάρα να φουλάρουμε από νερό και μπήκαμε στο μονοπάτι για την ανάβαση στην κορυφή.
Μετά από λίγα λεπτά αφήνοντας το δάσος από έλατα και υπεραιωνόβιες ρομπόλες, βγήκαμε στην αλπική ζώνη. Η βλάστηση εδώ αποτελείται από κοντό χορτάρι και διάφορα βότανα. Τσάι του βουνού, κρόκοι ανθισμένοι, άλλα άγνωστα φυτά.
Το μονοπάτι είχε αρκετή κλίση και σε αρκετά μέρη διακοπτόταν από χιονούρες που έπρεπε να τις περάσουμε. Η ανάβαση αν και απότομη ήταν απολαυστική. Η καθαρή ατμόσφαιρα, η τέλεια θερμοκρασία, η θέα που έφτανε μέχρι την Κρήτη έκαναν να ξεχνιέται η κούραση. Φτάσαμε στην θέση Πόρτες, όπου ηταν στο διάσελο και μόλις την πέρναγες εμφανιζόταν η περιοχή με τις άλλες κορυφές και ένα κομμάτι του Μεσσηνιακού κόλπου. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε μια και τώρα μας έμενε η Πυραμίδα που η κορυφή της είναι και κορυφή όλης της Πελοποννήσου. Βγήκαν πάλι κάτι λουκουμάκια ήπιαμε λίγο νερό και βουρ για πάνω. Παρόλο που περάσαμε μια μικρή χιονούρα η ανάβαση ήταν γρήγορη. Εφτασα νομίζω πρώτος στην κορυφή και βρέθηκα σε ετοιμόρροπα κτίσματα, από τα οποία το ένα ήταν το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία καμπριολέ. δηλαδή δεν είχε σκεπή.
Η θέα εδώ ήταν καταπληκτική. Τα βουνά του Ταινάρου προς τον Νότο, άγρια και απόκρυμνα. Στα ανατολικά σύννεφα είχαν ρίξει κουρτίνα και δεν έβλεπες τίποτα. Δυτικά όμως έβλεπες τον Μεσσηνιακό κόλπο και τα χωριά του.
Συνήθως στις κορυφές σπάνια καθόμαστε πολύ, γιατί ή φυσάει πολύ ή το κρύο είναι ανυπόφορο.
Εδώ όμως η παραμονή ήταν απόλαυση. Έξω από το εκκλησάκι είχε κάποια χαμηλά κτίσματα, δεν το έπιανε ο αέρας καθίσαμε, κουβεντούλα, φωτογραφίες και κολατσιό.
Πέρασε μια ώρα και πήραμε τον  δρόμο της επιστροφής. Η κατηφόρα μας έφερε γρήγορα στο καταφύγιο πήραμε κάποια πράγματα μη αναγκαία στην ανάβαση, που τα αφήσαμε εκεί και συνεχίσαμε για την πηγή Μαγγανιάρη, όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο. Άλλη μια στάση στη Σπάρτη και γυρισμός στην Πάτρα.
Τώρα είμαι σε αναμονή για την επόμενη εξόρμηση.











Facebook like

CURRENT MOON