Ανάβαση της Χούνης με ομίχλη

Συμφωνήσαμε η παρέα να ανεβούμε την Πάρνηθα και να κάνουμε πικνικ κάπου στη Μόλα ή στην Αγία Τριάδα. Ετοιμάσαμε ο καθένας τα δικά του, με την Μαρία μα κερδίζει κατά κράτος με την προετοιμασία της που ήταν σαν catering για γάμο.

Από το facebook τις προηγούμενες μέρες η συζήτηση άναψε με τα πως, τα που και τα τι. Απειλήθηκε ακόμα και αρπαγή του ταψιού του μουσακά της Μαρίας, αλλά τελικά επήλθε συνεννόηση και ειρήνη. Η μετεωρολογία όμως προέβλεπε βροχή όλο το πρωί με μια επιδείνωση μετά το μεσημέρι.

Η ομάδα δεν πτοήθηκε. Στις 9 το πρωί της Κυριακής άπαντες παρόντες.

Ενισχύθηκε με φίλους που δεν είχαν ενημερωθεί, αλλά βρέθηκαν στην αφετηρία και μπήκαμε στο μονοπάτι για το φαράγγι της Χούνης. Είχε νοτιά και η υγρασία ήταν αποπνικτική.

Περπατούσαμε στην ανηφόρα και ο ιδρώτας έτρεχε. Πάνω ψηλά μια ομίχλη αιωρούνταν πάνω από τις κορυφές των βράχων του φαραγγιού με μια απειλή βροχής. Είχαμε μαζί μας αδιάβροχα, αλλά η βροχή δεν είναι κάτι που σε ενθουσιάζει, γιατί στην ανηφόρα με ζέστη και αδιάβροχο γίνεσαι μούσκεμα από τον ιδρώτα.

Η βροχή όμως δεν ήρθε. Πάνω ψηλά το μονοπάτι χωρίζεται στην κανονική και ήπια διαδρομή και στο μπλε μονοπάτι με πιο έντονη ανηφόρα.

Διαλέξαμε την δύσκολη.

Μας ταλαιπώρησε λίγο, αναρωτηθήκαμε μήπως ψήλωσε το βουνό μέχρι να φτάσουμε, αλλά ξαφνικά μέσα από την ομίχλη ξεπρόβαλαν τα κτίρια του καταφυγίου στο Φλαμπούρι.
Μπήκαμε στο καταφύγιο πιασαμε το τραπέζι δίπλα στο τζάκι να στεγνώσουμε και ο φίλος Μιχάλης Νάνης έκανε ένα θαύμα.

Έβγαλε από το σακίδιο μια καταπληκτική ηπειρώτικη χορτόπιτα που την έφτιαξε η μάνα του με τα χεράκια της και ένα μπουκάλι ηπειρώτικο τσίπουρο. Να πούμε ότι θελήσαμε να αντισταθούμε δεν θα μας πιστέψετε. Τα δικά μας τα φαγητά είχαν μείνει στα αυτοκίνητα κάτω. Ένα απεριτιφ στο βουνό χρειαζόταν. Το δεύτερο θαύμα ήταν που εξαφανίσαμε την πίτα, το τσίπουρο και κάτι ψιλά (γραβιέρες, μύγδαλα, ξερά σύκα κ.α). Μετά το απεριτίφ αφήσαμε την θαλπωρή του καταφυγίου και πήραμε τον συντομότερο δρόμο επιστροφής. Κατηφορίσαμε προς την Γούρνα και από κει ανεβήκαμε την πλαγιά για το τελεφερικ.

Ο Χρήστος Βαρελάς μας προσκάλεσε στο κτήμα του στο Μενίδι όπου απλώσαμε τα φαγητά μας πάνω σε δυο τραπέζια και επιδοθήκαμε στο σπορ που έπεται της ορειβασίας με συνοδεία των γέλιων μας  και τις φωνές των ζώων που φιλοξενεί ο Χρήστος στο κτήμα του. Πάπιες, χήνες, κότες γαλοπούλες, ελαφια.


Δοκιμάσαμε και το νέο (απίθανο) κρασί από το γιοματάρι του Δημήτρη Βετσόπουλου και μια ακόμα Κυριακή έκλεισε με την αποχαύνωση της σωματικής και ψυχικής απόλαυσης.

Η διαδρομή 

Ανάβαση στην κορυφή Κυρά (Πάρνηθα)

Κάποιες χονδρές σταγόνες βροχής άρχισαν να πέφτουν απειλητικά με το που βγήκα από το σπίτι μου κάνοντας με να ξεστομίσω ένα ωχ και γύρισα να πάρω το αδιάβροχο.
Ο συναγερμός αποδείχτηκε τζούφιος. Η ατμόσφαιρα άρχισε να καθαρίζει και ο ουρανός έπαιζε με την συννεφιά και τις νησίδες γαλάζιου.
Στην αφετηρία των πεζοποριών της Πάρνηθας βρήκα αρκετούς, αλλά δεν είχε βγεί κάποια απόφαση για το που θα πάμε. Ειπώθηκαν πολλά, οπότε πρότεινα την ανάβαση στην Κυρά. Με ακολούθησαν 13 (καλός αριθμός).
Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση δυτική πρός τον Άγιο Γεώργιο.
Στην αρχή αυτοί που προπορεύονταν πήραν λάθος δρόμο και μας πήρε μερικά λεπτά να διορθώσουμε την πορεία μας . Η διαδρομή είναι όμορφη. Διασχίζεις μια πευκόφυτη περιοχή μέχρι την αρχή του φαραγγιού. Εκεί το μονοπάτι είναι εύκολο, χρησιμοποιείται και σαν πίστα για τους ποδηλάτες, που τους συναντάμε κατά διαστήματα ανταλλάσσοντας καλημέρες. Τα πανύψηλα δένδρα δημιουργούν ένα δροσερό μικροκλίμα που κάνει το περπάτημα ευχάριστο. Βέβαια κρατούσαμε έναν αργό ρυθμό, γιατί είχαμε και νέους πεζοπόρους, προσπαθώντας συγχρόνως να φρενάρουμε και αυτούς που δεν κρατιόνταν. Είμαστε μια παρέα που οι περισσότεροι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, πιάσαμε να κουβεντιάζουμε διάφορα θέματα και καταλήξαμε από τα γέλια να δυσκολευόμαστε να περπατήσουμε.
Όσο περπατούσαμε μέσα στο δάσος είχε δροσιά, μόλις βγήκαμε στο καμένο ο ήλιος έγινε ανελέητος. Η διαδρομή μέχρι τον Αη Γιώργη όμως που έμεινε ήταν λίγη, έτσι βρεθήκαμε στο πλακόστρωτο της αυλής της εκκλησίας και απλωθήκαμε στα παγκάκια. Η Nεραϊδοπηγή δίπλα, μας ξεδίψασε και μας εφοδίασε με δροσερό νερό. Κάναμε ένα διάλειμμα μερικών λεπτών και συνεχίσαμε το μονοπάτι μέχρι να βγούμε στον αμαξιτό χωματόδρομο.. Μέχρι εδώ είναι ίδια και η διαδρομή για το Σπήλαιο του Πανός. Εμείς όμως κάναμε δεξιά και στο σταυροδρόμι που βρήκαμε ακολουθήσαμε μια ξύλινη πινακίδα που μας έδειχνε την Κυρά.
Απ' εδώ αρχίζει πιο άγρια ανηφόρα με το μονοπάτι να χάνεται εύκολα. Δεν χρειάστηκε όμως να το ακολουθήσουμε, μια και η κορυφή ήταν ορατή και το τοπίο φαλακρό από τις πυρκαγιές. Εδώ η παρέα τέντωσε λίγο, οι πιό δυνατοί εφτασαν στη κορυφή, ενω οι τελευταίοι ήταν ακόμα στη μέση. Με κανα δυο στάσεις όμως τελικά όλοι ανέβηκαν στην κορυφή. Η ατμόσφαιρα είχε αρκετή υγρασία που περιόριζε την ορατότητα, αλλά αυτή η κορυφή έχει πολύ ωραία θέα προς την λεκάνη της Αθήνας και τον κόλπο της Ελευσίνας.
Κάναμε τα συνηθισμενα της κορυφής δηλαδή κολατσιό, φωτογραφίες και  τα αστειάκια μας, μείναμε ένα 20λεπτο και ξεκινήσαμε από τον χωματόδρομο για κάτω. Ο αμαξιτός χωματόδρομος πάει μέχρι το γήπεδο του ΣΕΓΑΣ αλλά χωρίσαμε γιατί μερικοί πήραμε το μονοπάτι και άλλοι τον δρόμο.
Αυτοί που πήραν τον δρόμο έφυγαν μπροστά και τους βρήκαμε αργότερα στην Αγία Τριάδα εμείς καθηστερήσαμε γιατί πιασαμε κουβέντα από το πως καλλιεργούν τις ντομάτες μέχρι τα βότανα που βρίσκαμε στο δρόμο μας.

Έξω από το ερειπωμένο πρώην Ξενία συναντήσαμε ένα συνεργείο που έστηνε κάποια ξύλινα αγάλματα που έδιναν ζωή στο καμένο βουνό. Θαυμάσαμε το εικαστικό δέσιμο των κούτσουρων που ζωντάνεψαν μέσα στο νεκρό τοπίο, μερικά λεπτά και συνεχίσαμε από την άσφαλτο για την Αγία Τριάδα, όπου είχαν αρχίσει να ανησυχούν αυτοί που ήδη είχαν φτάσει. Εκει πάλι χωρίσαμε. Μερικοί από την άσφαλτο και οι άλλοι από το μονοπάτι.
Φτάσαμε στο Καζίνο εκτός από την Αργυρώ που κατεβηκε μόνη της το βουνό από τα "Σκαλάκια" και πήραμε το τελεφερικ.
Μια παρέα πήγαμε στο Μενίδι για τα περαιτέρω . Δηλαδή Ταβέρνα, μπύρα και φιλότιμο. Όμως σήμερα κάπως το παρακάναμε με τις μπύρες. Έφταιγε μάλλον αυτή η παλιοζέστη....

Η διαδρομή:
http://goo.gl/maps/aMlsR

Άλλες διαδρομές (Google Earth)

Dry canyoning στη Μικρή Χούνη

Αυτή την Κυριακή μαζευτήκαμε στην γνωστή αφετηρία 6-7 άτομα. Ο καθένας είχε την αποψη του για το που θα πάμε. αποφασίσαμε τρεις από μας να ανεβουμε με το τελεφερικ και να κάνουμε τον γύρο της Πάρνηθας. Σκίπιζα, Άγιο Πέτρο, Μπάφι.
Εξω από το τελεφερικ συναντήσαμε τον Χρήστο Βαρελά τον παλαίμαχο του ΕΟΣ Αχαρνών και καλό γνωστη της Πάρνηθας και μας πρότεινε να πάμε από τη Μικρή Χούνη. Δεν με πολυενθουσίασε η ιδέα, γιατί ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής περνάει μέσα από το καμένα και κάνει ακόμα πολλή ζέστη για να περπατάς στον ήλιο. Σκέφτηκα όμως ότι δεν θα ήταν άσχημα να ξεφύγουμε από τις συνηθισμένες διαδρομές και έτσι μπήκα στην ομάδα.

 Πέρασαμε κάτω από τα σύρματα του τελεφερικ, τον αμαξιτό χωματόδρομο μέχρι την αρχή του ρέματος της Μικρής Χούνης. Ένα μονοπάτι φάνηκε μπροστά μας ευκολοδιάβατο που ακολουθούσε την κοίτη του ρέματος. Η βλάστηση ήταν αρκετά πυκνή και μας κρατούσε σε σκιά.
Είχαμε αποφασίσει απο την προηγούμενη να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα μετά το βουνό. Έτσι φορούσαμε μερικοί σορτσάκια. Εγώ φορούσα ένα βρακί γενικής χρήσης, όπως το αποκαλώ που είναι σορτς - μαγιό. Τα βάτα του μονοπατιού όμως με καλωσόρισαν χαιρέκακα και με πηραν τα αίματα με τις γρατσουνιές. Οχι τίποτα σοβαρό βέβαια, αλλά ενοχλητικό.

Η ανηφόρα μετά απο λίγο έγινε απότομη. Περνούσαμε από τη μια όχθη στην άλλη. Το μονοπάτι χανόταν κατα διαστήματα και εμείς ακολουθουσαμε την κοίτη. Σε μερικά κομάτια βγαίναμε σε κάποιες σάρες που ηθελαν προσοχή. Αλλού έπρεπε να αναρριχηθούμε σε βράχους λειασμένους από το νερό και ψιλογλυστρούσαν.
Δίναμε ένα χέρι σε όποιον δυσκολευόταν και σιγά σιγά βγήκαμε στο καμένο δάσος όπου περνούσαμε κάτω ή πάνω από πεσμένα δένδρα. Το μονοπάτι χωριζόταν σε παράλληλες διαδρομές. που χώριζε την ομάδα σε κάθε παρέα και άλλο μονοπάτι. Μερικοί είχαν φύγει μπροστά και τους χάσαμε στο δασάκι της Αγίας Τριάδας. Εγώ και η Ευθυμία είδαμε τον δρόμο πάνω απο τα κεφάλια μας και σκεφτήκαμε να κάνουμε ζαβολιά να βγούμε στο δρόμο και να πάμε τα 200 μέτρα από άσφαλτο μέχρι την Αγία Τριάδα.
 Εκεί γινόταν ένας χαμός.
Ο ΕΟΣ Αχαρνων διοργάνωνε τον 29ο Γύρο της Πάρνηθας και οδρόμος ήταν γεμάτος από δρομείς θεατές και διοργανωτες. Βρήκαμε μερικούς γνωστους χαζέψαμε λίγο ήπιαμε νερό από την πηγή και πιασαμε το μονοπάτι για το καζίνο.
Οι περισότεροι δεν είχαν μαγιο μαζί τους, οποτε βρεθήκαμε τρεις, που αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο στο Σέσι. Το Σέσι έχει δυο παραλίες διαλέξαμε την δεξιά ή μικρή όπως την λένε, πηραμε φόρα βουτήξαμε και το δροσερό νερό του Ευβοϊκού μας μας τύλιξε σοκάροντας μας ελαφρά. Ίσως μας φάνηκε κρύο γιατί ειχαμε παραζεσταθεί στο βουνό. Μετά από λίγο όμως χαλαρώσαμε και ήταν όνειρο.
Στη συνέχεια πηγαμε στην άλλη παραλία όπου είχαμε ραντεβού με σαρδέλες στη σχάρα, καλαμαράκια, τα σχετικά και μπύρες.
Ομολογήσαμε ότι ήταν δύσκολο να ξεκολλήσουμε και να πάμε στα σπίτια μας.
Υπέροχη μέρα